En toch won de beschaving

Ook in onze gemeente gaat er veel geld om in het ‘sociaal domein’. Teveel. En daarom moest er bezuinigd worden. Na een heel lange afloop presenteerde het college afgelopen week een zogenaamd ‘beleidskader’ aan de raad. Hierin stonden de verschillende mogelijkheden tot bezuinigen. Eigenlijk kwam het neer op de kaasschaaf methode, hier een paar gram minder, daar een onsje eraf en verderop nog iets beknibbelen op een derde ingrediënt. Het was aan de raadsleden om te bespreken of er dan nog wel een smakelijk gerecht over zou blijven. De PvdA pleitte voor een andere, meer beleidsmatige insteek. Probeer de problemen die nu zoveel geld kosten, en die zitten met name in de sfeer van de jeugdzorg, te voorkomen in plaats van ze iets minder goed dan nu op te lossen. En dat voorkomen is niet eens zo heel moeilijk. Tenminste niet in Achtkarspelen. Juist hier, met de heel sterke onderlinge samenhang in onze dorpen, zou het lonen om in de zogenaamde ‘voorliggende voorzieningen’ te investeren. Dus in het sociaal cultureel werk, in het welzijnswerk, maar ook in sport, onderwijs en leefbaarheid. Kortom in al die zaken die van een dorp een dorp maken in plaats van een vinexwijk. Er werd geknikt, er werd instemmend gehumd en uiteindelijk werd het door ons naar voren gebrachte zelfs ronduit beaamd. En dus wilde het college… nog ‘ns vijftigduizend euro op dat die algemene voorzieningen, die voorzieningen waar geen indicatie voor nodig is en waar dus de hele gemeenschap gebruik van kan maken, bezuinigen. En dat gebeurt dus, hoe onverstandig dit dus volgens henzelf ook is.

Jammer, maar op een ander gebied boekten we wel succes. Het college stelde namelijk voor om een aanzienlijk deel van de kosten te laten betalen door… de minima. Nog geen maand nadat we stilstonden bij de exorbitante salarissen die binnen het sociale aan enkele medewerkers worden betaald is dit een bijna wrang gegeven en het verzet hier tegen was dan ook nagenoeg raadsbreed. En dus ging die vlieger niet op. In Achtkarspelen is het zo dat wanneer je honderddertig procent van het sociaal minimum als inkomen hebt je een steuntje in de rug kunt krijgen op een aantal gebieden. Voor je kinderen, je sociale leven, je gemoedsrust. Het college stelde voor die honderddertig procent te verlagen naar honderdtien procent. Ze noemden dit overigens een ‘activerend armoedebeleid’ Dat betekent – in hun ogen dan- dat wanneer mensen maar arm genoeg worden ze wel een baan zoeken. En honderddertig procent was kennelijk niet arm genoeg … Bijna onthutsend was het dat daarbij volledig over het hoofd werd gezien dat een groot deel van deze categorie helemaal; niet kan werken. (Gepensioneerd, een beperking, e.d.) Maar goed, nog los daarvan is dit wel een heel cynische manier van ‘de armoede bestrijden door de armen te bestrijden’ en gelukkig greep de raad dan ook in. Bijna raadsbreed werd vastgesteld dat honderddertig procent voor ons echt de ondergrens is, het college legde zich daar licht mokkend bij neer.

En dus won uiteindelijk dan toch de beschaving het van de kaasschaaf. Het kan wel in Achtkarspelen.