Welzijnswerk in Achtkarspelen

Inmiddels ligt de zondagsschool al bijna een halve eeuw achter mij. Dat is een hele tijd, maar sommige zaken zijn mij goed bijgebleven. En mocht dat niet zo zijn, mocht ik verhalen door elkaar haspelen, dan ligt dat aan mijn geheugen en niet aan mijn zondagsschooljuf-van-toen. Over haar geen kwaad woord, zij was fantastisch. Maar goed, één van die verhalen die ik nog steeds ken ging over ‘de verloren zoon’. Het geval wilde dat een echtpaar twee zonen had. Eén losbol die flink aan de rol ging en een brave hendrik die altijd op tijd met gepoetste schoenen en gekamde haren op tijd aan het ontbijt zat. Uiteindelijk belandde die eerste bijna in de goot maar toen kwam hij tot inkeer en meldde zich bij z’n oude vader met de mededeling dat het hem allemaal speet en dat hij z’n leven zou beteren. Die oude man blij natuurlijk en hij organiseerde een feestje. En dat was tegen het zere been van de nummer twee. Hij had echt helemaal nog nooit buiten de lijntjes gekleurd maar dat scheen niemand op te vallen, voor hem werd er nooit iets bijzonders georganiseerd. Tsja, je begrijpt ze allebei. Zowel die vader die heel opgetogen is maar bij de gevoelens van die tweede zoon kan ik me eerlijk gezegd ook wel wat voorstellen.

Bijvoorbeeld vanavond. Onze raad vergadert en heeft een behoorlijke agenda. Ergens aan het eind wordt de ‘welzijnsopdracht’ besproken. Gelukkig, want ten tijde van de Grote Bezuinigingen tussen pak ‘m beet 2010 en 2014 heeft met name op dit gebied een kaalslag plaats gevonden die (vooral) de ouderen en de jongeren heeft getroffen. Het ouderenwerk is toen min of meer opgeheven, het jongerenwerk geminimaliseerd. En het gaat er daarbij niet om welke partijen toen deel uitmaakten van het college. Als je met dat soort oude koeien begint dan kom je echt nergens, politiek moet over morgen gaan en niet over gisteren. Integendeel zelfs, toen uitgerekend FNP, CDA en CU een paar maanden geleden een motie indienden waarin ze op de veronderstelde inhoud van het beoogde welzijnswerk in onze gemeente ingingen, was dat reden tot feest. Ze waren terug, zij, onze eigen ‘verloren zoon’. Alles vergeten, alles vergeven, we gingen er weer iets moois van maken. Goed, goed, ik kan het niet ontkennen, ik heb nog een seconde overwogen om iets over het verleden te zeggen maar ik wist me te beheersen. Want die jaloerse brave hendrik, en kennelijk schuilt er in mij ook zo iemand, moet zich even stilhouden. Iedereen is weer thuis, iedereen is weer bij de les en nu met z’n allen hard aan het werk om er iets moois van te maken.

En wat mij betreft is er geen enkele reden voor genoemde partijen om zich nu overdreven bescheiden op te stellen, het welzijnswerk is op de weg terug in Achtkarspelen. Met meer aandacht voor het jongerenwerk. Voor de gevaren van het middelengebruik, het bepalen van grenzen, het risico van experimenteren. Met aandacht voor de ouderen. Voor de op de loer liggende eenzaamheid en het voorkomen daarvan. Met het steunen van de talloze vrijwilligers in onze gemeente. Liefst 175.000 euro extra willen we er in steken. Oké, ik weet het, vergeleken met andere gemeentes is het totale budget nog niet veel, maar we zijn op de weg terug. Met z’n allen. Omdat onze ouderen en onze jongeren dat verdienen. Omdat onze vrijwilligers dat verdienen. Omdat Achtkarspelen dat verdient!