Fractievoorzitter Theun van de PvdA was de ster van de avond. Of misschien was het wethouder Max. Of waren ze het nu allebei. Ja, bij nader inzien waren ze het allebei, samen, de twee sterren van die bijeenkomst. Een wat wonderlijke avond overigens. Vorige week donderdag in het gemeentehuis van Achtkarspelen. Het betrof hier een raadsvergadering, maar een argeloze voorbijganger had zich op de EO jongerendag kunnen wanen. De vier nieuwe wethouders zouden worden geïnstalleerd. Alle vier zijn ze van gereformeerde huize (of iets dat daarmee vergelijkbaar is) dus je kon er vergif op innemen dat ze ook allemaal hun familie tot in de elfde graad, hun buren tot zes straten verderop en hun collega’s van de afgelopen drie decennia mee zouden nemen. De publieke tribune zat dan ook bomvol. Nu gebeurt dat wel ‘ns vaker maar meestal hangt er dan iets van boosheid of verontwaardiging in de lucht. Een sluiting van iets, een dichtdraaien van de subsidiekanaal of een ander als draconisch ervaren besluit. Maar deze avond was de sfeer juist uitzonderlijk positief. Met gepoetste schoenen en gekamde haren zat men klaar, de bloemen op schoot. Allemaal waren ze in afwachting van het moment dat hun partner, hun vader of moeder, hun kind de eed of belofte af zou leggen. De stemming was feestelijk maar ingehouden, men wist zich duidelijk te gedragen. Een uitermate positieve sfeer dus. (“En de rol King pepermunt ging kwistig rond”)
Maar helaas, het duurde nog even. Want eerst moest het coalitieakkoord worden besproken. Twee partijen, waaronder de PvdA, hadden daar overigens tegen geprotesteerd. Een kind kon aanvoelen dat deze toch wel heel speciale raadsvergadering niet het aangewezen moment was voor een inhoudelijke politieke beschouwing, dit moest feestelijk blijven. Maar goed, een meerderheid dacht daar anders over en dus stond het op de agenda. (Terzijde, het bleek dat een enkel raadslid serieus dacht dat wij meer voorbereidingstijd nodig hadden gehad, ik kan hem of haar gerust stellen, ook wij van de arbeidersbeweging hebben ooit de lagere school met goed gevolg doorlopen. Onderschat ons niet.) Nu was het ook weer niet zo heel erg, want er was weinig mis met het het coalitieakkoord. Het bestond uit een fiks aantal goede voornemens waar iedereen zich wel zo ongeveer in herkende. En juist omdat ze niet waren uitgewerkt komen vrijwel alle onderwerpen ooit nog wel ‘ns terug op de raadsagenda in de vorm van concrete voorstellen. Het was dus goed mogelijk om ‘positief-kritisch’ te zijn. Met die opdracht hadden wij fractievoorzitter Theun de arena ingestuurd en hij kweet zich met verve van zijn taak. Eén van zijn slotzinnen luidde: “Een akkoord zonder rock-and-roll, een akkoord van ‘doe maar gewoon’ en zoveel is daar eigenlijk ook niet mis mee”. Ik denk dat iedereen het daar wel mee eens kan zijn. De coalitiepartijen hebben toch niet zoveel op met rock-and-roll maar zij weten heel goed wat Theun bedoelt, de passie, de gedrevenheid en het elan moeten over het algemeen van ons komen. En juist dat ontbrak een beetje in dit akkoord… Mooie conclusie van Theun.
Daarna ging het wel even mis. Een schier onafzienbare rij raadsleden passeerde de microfoon en stuk voor stuk hadden ze allemaal hoe-, wat- en waarom vragen en -vraagjes. Ongetwijfeld allemaal voortkomend uit messcherpe, loepzuivere en ragfijne analyse maar op dat moment volstrekt misplaatst. Het zou feest worden, het moest feest worden, het was niet de gelegenheid voor een politieke gedachtenwisseling, maar ze trapten allemaal in de valkuil, daar in die bomvolle en snikhete raadszaal. En het duurde maar en het duurde maar. Tot overmaat van ramp wenste de fractievoorzitter van het CDA nog te reageren ook. Iets als een elegant dankjewel, hoopte ik. Maar nee hoor, ze ging overal ook nog ‘ns inhoudelijk op in. Normaal gesproken luister ik graag naar haar, haar betogen zijn meestal tamelijk consistent opgebouwd, maar deze maal kostte het vooral tijd.
Maar goed, aan alles komt een eind. Ook aan dit punt. Het vervolg verliep soepel, de wethouderskandidaten stelden zich voor, de geloofsbrieven werden onderzocht en de schriftelijke stemming vond plaats. En het resultaat? Unaniem. Unaniem voor de wethouders. Voor alle vier. Van alle aanwezige raadsleden. Prachtig. Hulde. De vergadering werd gesloten, er werd gezoend, er werden handen geschud en de glazen werden gevuld. En toen zag ik het. Denk ik. Hoop ik. Ergens vanuit een ooghoek. Fractievoorzitter Theun en wethouder Max. Ze gaven elkaar een hand! En de goede verstaander begrijpt waarom ik ergens in mijn binnenste een stemmetje ‘amen’ hoorde fluisteren. Het heeft toch invloed op je, zo’n EO jongerendag.
Goed werk mannen, trots op jullie!
