Tsjibbe en ik

De verkiezingen zitten er op, het opgeworpen stof is inmiddels langzaam maar zeker neergedwarreld, dus het werd tijd om ons als gemeentebestuur aan de nieuwe situatie aan te passen. Allereerst het afscheid van de raadsleden die niet terug zouden komen. Een aantal omdat ze daar zelf voor kozen, sommigen omdat hun partij dan wel de kiezer zodanig had beslist. De eerste gevoelens van nostalgie sloegen toe. En twee dagen na die afscheidsbijeenkomst was het zover, de nieuwe raad zou worden geïnstalleerd. Ik was op tijd, maar zeker niet de eerste. Sterker nog, toen ik bij het gemeentehuis arriveerde ontwaarde ik een bescheiden opstootje in de tuin. Donkere pakken met stropdassen voerden de overhand. Kennelijk moest er een foto worden gemaakt. Dat gebeurt vaker op die plek. Meestal zijn het dan bruidsparen met hun aanhang. Maar deze keer was het al avond en dan wordt er hier niet of nauwelijks getrouwd. Dichterbij gekomen loste het raadsel zichzelf op, het betrof hier de nieuwe CDA-fractie met een stuk of wat getrouwen. Ze waren in een uitgelaten stemming (voor hun doen dan, de rol King pepermunt ging kwistig rond) en ze hadden zich voor de gelegenheid gekleed. Allemaal min of meer hetzelfde kostuum. Je ziet dat wel ‘ns bij familiereünies of vrijgezellenfeestjes, bij fracties van politieke partijen is het nieuw voor mij. Maar goed, wanneer zij dat de komende vier jaar zo willen doen moeten ze het zelf weten, ikzelf heb er niet zoveel mee maar eerlijk gezegd heb ik überhaupt de lol van uniformen nooit zo ingezien.

Een uurtje later was het zover. De raad werd geïnstalleerd. De bloemen stonden klaar en de (op dat moment nog) beoogde raadsleden zaten gereed. Ik keek om me heen en ik vroeg me af hoe vaak ik hier eerder had gezeten. Uiteindelijk ontdekte ik dat alleen Tsjibbe (FNP) en ik er twaalf jaar geleden ook al bij waren. De rest moet eerst nog maar ‘ns bewijzen geen eendagsvlieg te zijn. Twaalf jaar geleden. In Achtkarspelen. Ik mijmerde verder. Achtentwintig jaar geleden, ik woonde in Noord Holland, werd ik voor het eerst benaderd voor een verkiesbare plaats op de PvdA lijst. Ik vroeg een paar dagen bedenktijd. Uiteindelijk heb ik voor de eer bedankt omwille van privé redenen. ‘Voor de eer bedankt’. Zo voelde het letterlijk. Als een eer. Want in die paar dagen heb ik veel door mijn  toenmalige gemeente rondgefietst terwijl ik alle voors en tegens op een rijtje zette. En steeds weer kwam ik tot de conclusie dat het een enorme eer was, een eer om de mensen in die gemeente te mogen vertegenwoordigen. Om namens hen, voor hen en waar mogelijk met hen te mogen denken en praten over het mooier, netter en eerlijker maken van ons stukje samenleving. Achtentwintig jaar geleden. Zeven, nee acht gemeenteraadsverkiezingen.

Inmiddels woon ik (weer) in Achtkarspelen. Er is veel veranderd in die tijd. Maar ik fiets nog steeds graag. En wanneer ik naar het gemeentehuis fiets bestaat dat gevoel van achtentwintig jaar geleden nog steeds. Wat een enorme eer dat ik, samen met twintig anderen, gekozen ben om bij te mogen dragen aan en te mogen denken, praten en schrijven over de toekomst van Achtkarspelen. Raadslid, een eervolle positie. Uiterst eervol. Plotseling begreep ik die CDA’ers in hun nette pak een stuk beter. Ze hadden een feest te vieren. Ze vierden de democratie, ze vierden het feit dat ze uitverkoren waren, ze vierden de eer die hen te beurt was gevallen. En ze hadden gelijk. Eendagsvlieg of routinier maakt niet uit, de democratie mag gevierd worden! Wat mij betreft houden ze hun uniform de komende vier jaar dan ook aan, een eerbetoon aan de kiezer. Het zou hen, winnaar van de verkiezingen, niet misstaan.