De Spitkeet

Halverwege het bezoek dat de PvdA Achtkarspelen (fractie en bestuur) afgelopen vrijdag 31 januari aan themapark de Spitkeet in Harkema bracht, stelde fractievoorzitter Theun Nicolai de ogenschijnlijk bijna naïeve vraag: “Ehhh… doen jullie eigenlijk ook nog aan museale activiteiten?” Er volgde een bevrijdende lach van het stichtingsbestuur dat ons gastvrij ontving. Inderdaad hadden we het tot dan toe alleen nog maar gehad over één van hun nevenactiviteiten, het scholen van jonge ambachtslieden. Metselaars, schilders, vaklui. Het gelegenheid geven aan inwoners van Achtkarspelen met een iets grotere afstand tot de arbeidsmarkt om op een gestructureerde manier werkritme op te doen. En het succes daarvan was zo groot – met name onder de nieuwe inwoners van Nederland, de statushouders – dat het bestuur hier terecht ontzettend trots op was.

Toch, hoe belangrijk ook, dat vormt natuurlijk niet de voornaamste bestaansreden van de Spitkeet. Die ligt in het tonen van geschiedenis van de streek, van de omstandigheden waaronder zij die voor ons waren hun leven vorm gaven. Soms uiterst weerbarstige omstandigheden, hardvochtig tot op het barbaarse af maar vanuit een ander invalshoek gezien vaak toch ook verrassend warm. En dat de Spitkeet dat op voortreffelijke wijze doet blijkt wel uit de gestaag stijgende bezoekersaantallen, uit het feit dat er eerder teveel dan te weinig vrijwilligers zijn en uit de bijna duizend trouwe donateurs, verspreid over meerdere werelddelen. En al die prestaties worden dus geleverd door een zelfstandige stichting met slechts heel bescheiden hulp van de gemeentelijke overheid.

Zoals zo vaak eindigde ook dit werkbezoek weer veel te snel. Werken met vrijwilligers betekent nu eenmaal dat er vaak weer andere werkzaamheden en verplichtingen liggen te wachten. Tijdens het afscheid werd nog ‘ns benadrukt dat die ‘bescheiden hulp’ van de gemeente best wel ‘ns wat minder bescheiden zou mogen zijn. Aan de PvdA, cultuurpartij bij uitstek, zal het niet liggen…

Sjon Stellinga