In memoriam Henk Olijve
Op 23 augustus 2011 overleed Henk Olijve uit Buitenpost. Hij was raadslid voor de Partij van de Arbeid van 1978 tot 1982 en de vele jaren daarna een actief en betrokken partijlid. Een groot aantal jaren zat hij in het bestuur van de SWA, de Stichting Woningbouw Achtkarspelen. Daarnaast was hij actief in de vakbond en in de ondernemingsraad van de NS.
Henk Olijve (links) op de verkiezingsfolder van 1978 samen met lijsttrekker Henk Pol
Henk Olijve was een man van statuur. Niet alleen door zijn gestalte en zijn bulderende lach, maar vooral door zijn oprechte betrokkenheid bij alles wat er in de wereld gebeurde. Hij had opvattingen en durfde daar voor uit te komen. In de tijd dat hij in de fractie zat, was hij de senior. Dat was te merken aan de manier waarop hij probeerde tegengestelde meningen bij elkaar te brengen. Henk was geen man van het conflict, hij was op zoek naar wat mensen bij elkaar brengt. Ik herinner me dat als de zaak op de spits gedreven werd, hij de nuance aanbracht in de tegenstellingen. ´Geen ruzie maken, mannen!´ En dan een schaterlach! Meestal had Henk wel een kwinkslag klaar die de angel eruit haalde.
In de grond van zijn hart was Henk geen politicus. Hij wilde zaken doen, dingen beter maken, stappen vooruit zetten. Dat was ook de reden dat hij met zoveel mensen door een deur kon, van welke politieke kleur dan ook. En andersom konden al die mensen het ook met Henk vinden en hadden ze respect voor de recht-door-zee en recht-voor-zijn-raap benadering. Als persoon had hij het talent om mensen voor zich te winnen, doordat hij open was en oprecht belangstellend. Als hij vroeg hoe het met je ging was dat geen aanloopje om over zichzelf te praten. Zijn interesse was oprecht en elk leed ging hem ter harte.
Afscheid nemen van iemand als Henk Olijve is moeilijk. Bij de bijeenkomst ter gelegenheid van de crematie was merkbaar voor hoeveel mensen hij iets betekend heeft. Maar uiteindelijk is de meest belangrijke vraag welke plek je als persoon in je eigen kring hebt ingenomen. Henk werd binnengedragen door zijn kinderen. Uit hun bijdragen aan de herdenking bleek de immense warmte die zij hem toedragen. Niet alleen zijn kinderen hebben hem op handen gedragen. Het verdriet van zijn volwassen kleinkinderen gaf aan hoezeer zij gehouden hebben van hun opa. Tot op het laatste moment getuigde hij van zijn warme liefde en belangstelling voor elk van hun. En met welke opa kun je over letterlijk alles praten, ook als hij over de tachtig is …?
Een warme familieman, een opgewekte, goudeerlijke kerel en een betrokken wereldburger. Zo herinner ik mij Henk Olijve – en zo blijft hij een plekje houden in mijn hart. Wij wensen Alie en de familie heel veel sterkte.
