Een slechte verliezer

“Eigenlijk geloof ik dat ik nu eenmaal een slechte verliezer ben”, zo hoorde ik mezelf zeggen tegen de journalist. Hij vroeg door en ik vertelde hem dat ik ooit, als voetballer al zo’n reputatie had. Niet dat ik begon te schoppen of te schelden, helemaal niet. Het was alleen zo dat wanneer we verloren hadden ik onder de douche steevast een smoesje klaar had dat ik haast had. Een andere afspraak had. Snel naar huis moest. Ik kon het dan niet opbrengen om naar de kantine te gaan en daar nog gezellig na te praten, bier te drinken en anderszins klef te doen. Nee, ik baalde dan en ik wilde weg. De andere spelers van mijn elftal vonden dat nooit zo’n plezierig trekje van mij. Ze zeiden wel ‘ns dat het zonder mij minder leuk was. Op zich een compliment natuurlijk, maar ik liet me nooit vermurwen. Ik wilde, moest, dan echt weg. Gelukkig hadden mijn teamgenoten daar uiteindelijk dan ook wel weer een beetje begrip voor.

Later, ik was eigenlijk al gestopt maar miste het voetballen toch, heb ik nog een poosje in een zogenaamd ‘vriendenteam’ gespeeld. (In Amsterdam.) Daar ging het niet om de doelpunten. Daar waren de eerste en de tweede helft van ondergeschikt belang, daar ging het juist om de derde helft in de kantine want… “het was tenslotte maar een spelletje, nietwaar?” Nee dus, niet voor mij. Kennelijk ben ik een slechte verliezer. Ik heb het seizoen toen niet eens afgemaakt. Iets met een blessure geloof ik, of iets anders dat me erg goed uitkwam. Want het lukt me nu eenmaal niet, verliezen en dan gezellig doen. Echt, ik ben er niet voor in de wieg gelegd.

De CDA-wethouders keken een beetje beteuterd toen ze voorstelden om nog ‘ns gezellig met z’n allen (het oude college) uit eten te gaan en ik heel beslist weigerde. Natuurlijk, daar is ook een inhoudelijk argument voor. Zij serveren de PvdA af omdat ze de samenwerking kennelijk als erg instabiel hebben ervaren (dat hebben ze in die afgelopen anderhalf jaar overigens nooit(!!!) tegen ons gezegd) dan kun je nu toch niet met droge ogen beweren dat die samenwerking zo plezierig was? Maar goed, dat argument is inderdaad inhoudelijk, dus daar zullen ze wel een draai aan kunnen geven, het blijven CDA’ers tenslotte. Laat ik zelf daarom maar wel eerlijk zijn, uiteindelijk duurt dat volgens mij namelijk het langst. Ik ben gewoon een hele slechte verliezer. Al 59 jaar. Het is niet anders.

De collega’s gaan nu geloof ik met elkaar uit eten. Kan me daar weinig bij voorstellen, lijkt me eerlijk gezegd niet zo gezellig zonder mij. Een tikje stijfjes. Nogal een opgeprikte bedoening. En maar doen alsof ze zich uitstekend vermaken. En stiekem vind ik dat dan wel een weer erg grappig…

Wat ben ik toch eigenlijk een ongelooflijk slechte verliezer.