Negen uur had er in de uitnodiging gestaan. 21 maart, negen uur ’s avonds, het tijdstip waarop de verkiezingsavond in de raadszaal van Achtkarspelen zou beginnen. Ik was in het gemeentehuis, maar nog op m’n kamer. Met een laatste kop koffie keek ik naar NPO 1. De exitpolls van Utrecht kwamen in beeld. De PvdA gehalveerd. Shit. Ik haalde diep adem, deed de tv uit en liep naar de raadszaal toe. Daar was het nog vrij rustig, maar het eerste stembureau was al geteld, misschien waren het er ook wel al twee. De uitslag werd in een staafdiagram in beeld gebracht. Ik schrok me wild. Als dit zo door ging zou de PvdA op één zetel in plaats van de huidige drie uitkomen. Onthutst weer even terug naar m’n kamer. Met een echt aller- allerlaatste kopje koffie wiep ik een blik in de Leeuwarder Courant. M’n oog viel op een berichtje over het laatste mannetjesexemplaar van de noordelijke witte neushoorn. Het dier was stokoud geworden maar nu vanwege allerlei lichamelijke ongemakken geëuthanaseerd. Hij had ook een bijnaam gekregen. ‘The last man standing’. Ach, het arme beest. Ik bedacht dat ik op dat moment waarschijnlijk de enige persoon in het gemeentehuis was die wist hoe het dier zich gevoeld moest hebben. De allerlaatste. Er stond een foto bij. Een dierenoppas voerde hem iets. Het leek wel een worteltje. Een worteltje. Voor deze ooit ontzagwekkende kolos. Toen ik in zuidelijk Afrika woonde kwamen we zo af en toe ook in gebieden waar neushoorns (een andere variant) rondliepen. Steevast werden we dan gewaarschuwd. Neushoorns vallen niet alleen aan als ze jongen hebben, niet alleen als ze honger hebben, maar ook gewoon, als ze een slecht humeur hebben. En neushoorns hebben echt heel vaak een slecht humeur. Kom je er dus eentje tegen, spring dan in je auto en rij weg. Bij voorkeur een beetje snel want als een neushoorn een auto aanvalt dan verliest de auto. En nu kreeg deze schrik van de savanne een worteltje… Ach… Misschien was het dan ook echt wel tijd geweest voor die euthanasie, je gunt zo’n beest toch z’n waardigheid. Ik besloot dat het met de PvdA in Achtkarspelen nooit zo ver zou komen. Al zou ik dan de laatste sociaal democraat in de raad zijn, aan mijn strijdlust zou nooit iemand hoeven twijfelen. Ik sprong op en beende terug naar de raadzaal. In gedachten groeide mijn verontwaardiging. Een worteltje. Hoe durven ze. Maar dan kenden ze de PvdA van Achtkarspelen nog niet!
Terug in de raadszaal waren er al veel meer stembureaus geteld. En het beeld was spectaculair gewijzigd. De PvdA naar een royale twee zetels. En nog mooier, Groen Links ook een zetel. Samen drie. Natuurlijk, wij waren stemmen kwijt geraakt. Maar veel minder dan Groen Links, de debutant op dit bal, had gekregen. En dan wordt de som wel heel eenvoudig: links had gewonnen.
Mijn partijgenoten hadden er begrip voor dat ik hen even alleen liet en mij bij het Groen Links tafeltje voegde. Allereerst feliciteerde ik hen, Tjitske, hun lijsttrekker, was in de raad gekozen. Een prachtig resultaat. En toen nog een tweede felicitatie. Want op 21 maart 2018 hadden meer mensen links gestemd dan vier jaar daarvoor. Achtkarspelen had de sociale agenda zoals het huidige college die tot de zijne had gemaakt, gewaardeerd. Goed, de PvdA had een zetel verloren. Ik hield dan ook niet op met te zeggen dat bescheidenheid mij past en dat is geen toneelspel, dat is niet voor de bühne, dat vind ik echt! Maar links had per saldo wel mooi gewonnen. En dat dit nu verdeeld was over twee partijen deed daar niets aan af, integendeel, hier ligt een opdracht van de kiezer om de samenwerking op te zoeken. Linkse samenwerking. En dat gaan we doen. Aan ons de uitdaging om ervoor te zorgen dat toekomstige historici de 21ste maart 2018 beschouwen als het begin van de Linkse Lente in Achtkarspelen.
