NL Doet

Onvergetelijke ervaring voor lijsttrekker ChristenUnie, ze ontmoette een Echte Arbeider.

Eigenlijk begon het donderdag al. Die middag was ik uitgenodigd om de aftrap van ‘Lauwers College Doet’ bij te wonen. Alle tweedeklassers stonden en zaten klaar om de volgende dag hand- en spandiensten te verlenen op die plaatsten waar dat nodig was. Vrijwilligerswerk door pak ‘m beet dertien- en veertienjarigen, je kunt er niet vroeg genoeg meer beginnen. Een initiatief dat niet verplicht, maar wel ontzettend nuttig was. En dat is het karakter van vrijwilligerswerk. Het is niet verplicht, maar het is wel ontzettend nuttig. En in veel gevallen zelfs noodzakelijk.

Dat zagen we ook zaterdag, tijdens NL doet. Op tal van plaatsen in onze gemeente manifesteerden de initiatieven zich, en overal staken mensen een handje toe. Zo meldde een PvdA team zich in de vroege ochtend op het terrein van de Spitkeet in Harkema. Samen met een iets bescheidener delegatie van de ChristenUnie en een aantal andere vrijwilligers werden met emmers, zemen, bezems en ragers de huisjes en de hutten te lijf gegaan. Alles moest van binnen en buiten schoon. En hoewel het verschil in routine en talent zich duidelijk aftekende viel op dat vrijwilligerswerk echt niet alleen maar nuttig of noodzakelijk was, het was ook gewoon erg leuk. De sfeer was uitstekend, de tijd vloog voorbij en uiteindelijk kwam er zelfs nog even een afvaardiging van het CDA langs. Weliswaar kwamen de christendemocratische jongelui alleen voor de koffie (er mocht ‘ns een spatje op hun zorgvuldig gepoetste kantoormolières komen) maar ze hadden wel iets lekkers meegebracht. De appelflappen werden erg gewaardeerd, maar het werk mocht natuurlijk niet blijven liggen. De FC Appelflap nam dan ook snel weer afscheid (ik meen dat er eentje was die op de parkeerplaats nog even ‘trochpakke’ wilde roepen, maar zijn collega’s begrepen dat dat in deze omstandigheden misschien een tikje ongepast was). En terwijl we bezig waren met poetsen, boenen en vegen gingen de gesprekken de diepte in. Opnieuw werd vastgesteld dat de echte schoonheid van Achtkarspelen niet alleen schuilt in de pingo ruïnes, het coulisselandschap of de specifieke structuur en natuur van de mieden, maar vooral ook in de mensen. Mensen die al honderden jaren lang iets willen, bij elkaar komen, hun vinger opsteken en zich laten horen. Mensen die met elkaar in discussie gaan en mensen die de koppen bij elkaar steken. Mensen die voor elkaar zorgen en mensen die iets organiseren. Een evenement, een museum, iets bijzonders. Mensen die vrijwilliger zijn! Dat bepaalt de ziel van Achtkarspelen, ergens daarin schuilt het geheim van de mienskip.

Goed, ik geef het toe, misschien had onze bijdrage nog iets efficiënter gekund. Maar wat schoon moest worden werd schoon en nog veel belangrijker, het enorme belang van vrijwilligerswerk voor onze samenleving, onze dorpen en onze gemeenschap werd nog ‘ns onderstreept. Onderstreept door de spandoeken, onderstreept door de publiciteit, maar vooral ook onderstreept door de ervaring van die dag en die dagen, een ervaring die je niet vaak genoeg kunt opdoen. Ervaring van de tweede klassen van het Lauwers College. Van de PvdA en de ChristenUnie in Harkema en – naar ik begreep – Groen Links in Buitenpost. En wellicht, wie weet, toch ook van de trochpakkers van team Appelflap.