Samenwerken

En steeds maar weer die vraag naar die ene partij. Waarom daar niet mee in één college, is dat ‘hoogstwaarschijnlijk niet’ of ‘per definitie niet’. Wat is de juiste terminologie, op voorhand uitsluiten of breekpunten benoemen.  Misschien wel veilig om voor de ‘Amsterdamse’ formulering te kiezen dat “wij ons geen scenario kunnen voorstellen waarin…”. Tsjonge, jonge, jonge, de club zelf heeft nog niet eens een programma en laat zich nergens zien, maar kennelijk staan ze wel centraal in elke discussie. Te veel eer. Veel te veel. Beter is het om het andersom te doen, om aan te geven met wie je wel wilt samenwerken en waarom en hoe dan.

Neem nu bijvoorbeeld het CDA. Afgelopen week viel mij de eer te beurt dat ik het eerste verkiezingsaffiche van deze partij mocht onthullen. Er schijnt wat verbazing over te bestaan dat ik zo amicaal met de betreffende club omga. Vroeger was men wat meer venijn van mij gewend, maar laten we het er maar op houden dat ik niet alleen wat ouder maar ook iets wijzer ben geworden. Bovendien, ik doe dat soort dingen, onthullingen en zo, over het algemeen graag. Meestal -zo wil de sociale code- zeg ik dan ook iets aardigs over de eerst betrokkenen. In dit geval was dat ook niet zo moeilijk. Op de poster staat een groot portret van mijn jonge collega wethouder en -lijsttrekker Jouke Spoelstra. Een jeugdige en enthousiaste bestuurder, betrokken, intelligent, dossiervast. Zonder meer een plezierige persoonlijkheid, en als gezegd, hij doet het goed. Weliswaar nu nog een tamelijke smalle en beleidsarme portefeuille maar ik denk erover om na de verkiezingen met hem in gesprek te gaan over een wat serieuzer takenpakket. Misschien, heel misschien, ik beloof nog niets, zelfs wel een klein hoekje van het sociaal domein, hij zou er rijp voor kunnen zijn. Het zal duidelijk zijn, ik ben nogal van hem onder de indruk. Mijn verhaal viel in goede aarde en het onderwerp van gesprek was dan ook zichtbaar verguld. Maar toen… ik keek nog ‘ns goed naar het affiche. En misschien komt het omdat ik ooit voor de klas heb gestaan, maar ik zag het meteen. Een taalfout. Op een verkiezingsaffiche… Ach, er zijn schriftelijke vragen gesteld door een raadsfractie. Of de gemeente wel genoeg aandacht besteedt aan de taalvaardigheid van de uitkeringsgerechtigden. Welke fractie was dat ook alweer? Even denken… o ja, het CDA… Snap nu waarom zij dat zo belangrijk vinden. Een taalfout op een affiche. Och, och, och. Maar goed, laten we het van de positieve kant bekijken, verder is het een prima poster. Gedekte kleuren, hoofd keurig gekapt en geschoren, kek truitje (heette zo’n ding vroeger niet ‘spencer’ of zo?). Kortom, de toon was precies goed getroffen, exact die typische spruitjeslucht waar het CDA zich zo bij thuis voelt.

En daarom werken we traditioneel graag met ze samen, je weet wat je aan ze hebt. Of beter, je weet niet zo goed wat je aan ze hebt maar dat weet je dan in elk geval weer wel zeker. Tien jaar geleden heb ik ‘ns verzucht dat ze me deden denken aan de Duitse voetballers van weleer. Droog, verdedigend, kraak nog smaak, maar aan het slot van liedje wonnen zij wel het toernooi. En dat terwijl wij steevast het mooiste spel lieten zien, oogstrelende acties, fantastische bewegingen. Maar toch, na negentig minuten stond het één nul voor hen. En zo was het ook in de Achtkarspelense politiek. Wij leverden de spelers waarvoor mensen naar het stadion kwamen, maar na de stemming bleek het CDA vaak de nipte winnaar. En zeg nou zelf, dat is ook een kwaliteit.

En bovendien, misschien hebben ze toch iets van ons geleerd. Want het lijkt wel alsof ze tegenwoordig iets meer durven. Neem nu dat woord dat ze steeds te pas en te onpas gebruiken. ‘Trochpakke’ (ook weer op het affiche trouwens). Natuurlijk, het zegt nog steeds niets over politieke inhoud (dat zal wel nooit lukken), het gaat alleen over de buitenkant. Eigenlijk hadden ze dus net zo goed ‘schoenen poetsen’ of ‘haren kammen’ kunnen schrijven maar dat doen ze toch al en dat kun je van ‘trochpakke’ beslist niet zeggen. Het betreft hier ook wel degelijk een serieuze koerswijziging. Behoorlijk ambitieus dus. Ga maar na, in het verleden was er geen onderwerp of het CDA begon te twijfelen, wilde nog ‘ns een evaluatie, vroeg om een commissie etc. etc. Ooit verweet ik ze dat de mogelijkheid om bij enquêtevragen ‘weet niet / geen mening’ in te vullen speciaal voor hen was uitgevonden. En nu zijn ze dus van plan om het roer om te gooien, ze gaan ‘trochpakke’. En daar help ik ze graag bij, wij hebben daar tenslotte veel ervaring mee. Kortom, het CDA is een potentiële samenwerkingspartner voor ons.

Overigens, ik bedenk me plotseling iets. Een paar maanden geleden bespraken we de beleidsnota Frysk in de raad. Afgesproken werd dat we minstens éénmaal per jaar een raadsstuk in het Fries aan zouden leveren. De CDA fractie schrok nogal. Of we dat dan wel even in het Nederlands wilden vertalen. Ik herinner het me omdat ze nogal ontdaan waren van mijn reactie (“U bekijkt het maar”). Ik toonde me schuldbewust. Dat was inderdaad niet erg parlementair. Het kan vriendelijker. Hulpvaardiger vooral. Zal m’n leven beteren. Binnenkort leg ik uit wat ‘trochpakke’ betekent. Hoop dat ze deze keer niet al te erg zullen schrikken.