Verhuizen

Binnenkort ga ik verhuizen. Naar Achtkarspelen. Augustinusga om precies te zijn. En natuurlijk heeft dat een aanleiding. Ik beschreef hiervoor dat ik recent tot lijsttrekker ben benoemd terwijl dat aanvankelijk niet in de lijn der verwachtingen lag en op ongeveer dezelfde manier is het met dat verhuizen gegaan. Natuurlijk, ik heb hier vroeger gewoond, beschouw mezelf bijna als een soort geadopteerde zoon van de streek, maar toch… ik ging ooit weer verder. Naar Schiermonnikoog. En later naar Groningen. Maar steeds bleef Achtkarspelen een grote rol in mijn bestaan spelen. Ik kwam er nog vrij vaak en heb ook nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik het een fantastische gemeente vond. En dat heb ik het echt niet alleen over de landschappelijke kant, hoewel dat coulissenlandschap, die zweem van reliëf, dat weerbarstige van de zandgronden vaak van een spectaculaire schoonheid zijn. Geweldig mooi dus, maar er is meer. Want ’s avonds, dan gebeurt het. Hier en daar zijn dorpshuizen, kerkzaaltjes of zelfs schoollokalen verlicht. Mensen zitten bij elkaar, ze voeren overleg, ze maken plannen. En ze organiseren iets. Een evenement, een vereniging, een actie voor een goed doel. Het zijn die mensen die het zo mooi maken. Dat bruisende, dat bijenkorfachtige, dat is de echte charme van de streek. Echt, Achtkarspelen is prachtig, ik had er ooit met veel plezier gewoond.

En toen werd ik dus weer lijsttrekker. Nu is het geen geheim dat ik eigenlijk gewoon wethouder wil blijven, maar ik realiseer me terdege dat het hier natuurlijk letterlijk raadsverkiezingen betreft. En dus moet je ook bereid zijn om raadslid te worden. Of… “moet je ook bereid zijn”… dat klinkt niet goed. Alsof het een opoffering is. En dat is niet zo. Ik ben eerder raadslid geweest en het is een eer om dat te zijn. Ik ben daar dus toe bereid. En een raadslid moet verplicht in zijn of haar gemeente wonen. Uiteraard, hoe kun je immers volksvertegenwoordiger zijn wanneer je niet tussen dat ‘volk’ in woont? Dus het lag in de rede dat ik te gelegener tijd terug naar Achtkarspelen zou verhuizen. Ooit, ergens in maart ofzo. Maar ook dat voelde toch niet goed. Dat klinkt weer alsof het een verplichting is. Zo van “dat zit er nu één keer aan vast…”. En dat is het echt niet, een verplichting. Integendeel, het is prachtig om weer terug te gaan. Terug naar de gemeente waar ik mij zoveel jaar thuis heb gevoeld. En dus ging ik op zoek naar een plekje onder de zon. En dat bleek te bestaan in Augustinusga. Eerlijk gezegd is dat een beetje toeval, het had ook één van onze andere dorpen kunnen zijn, al onze dorpen hebben hun eigen karakter, hun eigen identiteit en daarmee hun eigen charme. Daardoor zijn ze allemaal uniek, maar ook allemaal even mooi. Maar goed, het werd dus Augustinusga. Toeval, maar wel een plezierig toeval. Augustinusga is namelijk door onze raad benoemd tot cultureel hoofddorp van onze gemeente gedurende het jaar 2018, het jaar waarin Leeuwarden en Fryslân culturele hoofdstad van Europa zijn. En de raad gaat dat accentueren. Want de eerste reguliere raadsvergadering van dat jaar, op 25 januari a.s. meen ik, vindt niet ‘gewoon’ in de raadszaal in het gemeentehuis plaats, maar… in Augustinusga. In de hervormde kerk. En na afloop wandel ik dan naar huis. Naar m’n eigen huis. In Augustinusga.

Binnenkort is het zover. Ik ga verhuizen. Naar Augustinusga!