Hink Speulman
Curriculum Vitae
Hindrik Kornelis Speulman
Geboren op 3 augustus 1954
Gehuwd, twee uitwonende kinderen
Opa van een kleinzoon, die deze maand 1 jaar oud wordt
Wie ben ik?
Hoewel ik jarenlang in zowel de commerciële als de publieke branche werkzaam ben geweest, gaat mijn belangstelling op dit moment uit naar de sociale en culturele sector. Daarmee ben ik teruggekeerd in het werkgebied waarin ik ooit ben begonnen: adviseur en beleidsontwikkelaar voor het Sociaal Cultureel Werk. In mijn vrije tijd ben ik betrokken bij het wel en wee van het sociaal-cultureel centrum It Koartling en fungeer ik daarvoor primair als ‘aanjager’ – als ‘sociale vernieuwer’. Op 1 november jongstleden ben ik officieel in dienst getreden van Stichting Keunstwurk in Leeuwarden, waar ik reeds vanaf 1 januari 2017 werkzaam was in het kader van een ‘arbeidsgewenningstraject’ vanuit de WIA. Als medewerker van de afdeling Advies en Expertise probeer ik die twee woorden op verschillende manieren praktisch en op verantwoorde wijze inhoud te geven.
Door mijn hernieuwde belangstelling voor het maatschappelijke gebeuren is ook mijn politieke belangstelling weer gegroeid. Ooit, pakweg zo’n veertig jaar terug, was ik sterk politiek geëngageerd en lid van de PvdA. Hoewel het politieke engagement nooit is verdwenen, kwam de PvdA naar mijn gevoel steeds verder van mij af te staan. Ik ben echter altijd wél op die partij blijven stemmen, omdat zij (ondanks alles) de politieke plek is waardoor ik me aangetrokken voel en waarvan een soort ‘thuisgevoel’ uitgaat. Ik beschouw mezelf dan ook als een rechtgeaarde en kritische sociaaldemocraat, maar ik ben géén meeloper in een beweging.
Mijn opvattingen over sociaaldemocratie
Als bestuursvorm is de democratie niet ‘natuurlijk’, omdat het ingaat tegen het alom heersende ‘recht van de sterkste’. Democratie is gebaseerd op het menselijke gelijkheidsideaal. De zorg voor vrijheid en gelijkheid zijn daarom onlosmakelijk met dit bestuursmodel verbonden, evenals het constante waken voor de ‘tirannie van de meerderheid’. In de geschiedenis van de democratie speelt het socialisme of de sociaaldemocratie een belangrijke rol. Maar tegelijk moet het er het besef zijn dat het socialisme geen vast gegeven is, maar dat het om een stroming gaat met een aantal kernwaarden, zoals opvattingen over solidariteit en collectiviteit. De invulling daarvan verandert mee met de sociale, economische en maatschappelijke ontwikkelingen.
Een aantal problemen in de huidige samenleving wordt toegeschreven aan de individualisering, zoals de afname van sociale cohesie. Individualisering botst met de sociaaldemocratische opvattingen over solidariteit en collectiviteit. Indirect vormt de individualisering een vruchtbare voedingsbodem voor populistische partijen. Tegelijkertijd leidt het tot afname maatschappelijke betrokkenheid en inzet.
Velen vinden dat de PvdA onder Wim Kok haar ideologische veren afschudde, om geleidelijk in liberale richting te drijven, om vervolgens in een ideologische crisis te belanden. Het gaat hierbij om de zogeheten ‘derde weg’ binnen de sociaaldemocratische beweging, waarbij de positieve waardering voor het marktmechanisme een belangrijke plaats inneemt. De derde weg zoekt een nieuw evenwicht tussen de liberale markteconomie en de socialistische verzorgingsstaat.
De derde weg is sterk vertegenwoordigd in het actuele overheidsbeleid. Zo worden burgers geacht eerst zèlf hun problemen te proberen op te lossen, alvorens op de zorgplicht van de overheid terug te vallen. Moralistische argumenten spelen hierbij een belangrijke rol evenals een politieke stijl, die meer gericht is op consensus dan conflict: het poldermodel. Politieke strijd wordt niet meer op straat uitgevochten, maar onzichtbaar, binnenskamers. Het is in mijn ogen absoluut te kort door de bocht om te stellen dat de PvdA sinds het eerste Paarse Kabinet haar politieke afkomst heeft verloochend. Wél is het zo dat het door de feitelijke koers steeds moeilijker werd om aan het electoraat uitleg te geven en de achterban vertrouwen te vragen. Het resultaat is bekend.
Ik ben zelf iemand die graag aan consensus werkt, maar die gelijktijdig de confrontatie niet mijdt en het openbare debat allerminst schuwt. Immers, het beginsel van ‘democratische betwisting’ moet levend en zichtbaar blijven.
Waarom in de gemeenteraad?
De gemeenteraad is de gekozen volksvertegenwoordiging op lokaal niveau. De gemeenteraad heeft drie functies:
• De burgers vertegenwoordigen (volksvertegenwoordigende rol);
• Het vooraf en achteraf controleren van het beleid van het college van B&W en van de burgemeester (controlerende rol);
• Het bepalen van het beleid op hoofdlijnen (kaderstellende rol).
Inherent aan het duale stelsel is voorts dat de volksvertegenwoordiging zich steeds kritisch opstelt ten opzichte van het bestuur (en de eigen bestuurders). Naast deze formele taakstelling is het allerbelangrijkste dat de lokale bevolking zich vertegenwoordigd weet en voelt. De hoofdtaak van een raadslid ligt daardoor misschien eerder búiten de raadszaal dan daarbinnen. Dit is tevens de gedachte achter het in 2002 ingevoerde dualisme.
Ik woon inmiddels sind begin 1981 in Achtkarspelen – lang genoeg om bekend te zijn met de ins en outs van de gemeente, de dorpen, de inwoners, de zorgen en problemen én de mogelijkheden.
In het licht van het voorgaande stel ik mij graag verkiesbaar voor de gemeenteraad. Daartoe heeft Jan Kloosterman mij in eerste aanleg benaderd als lijstduwer. Plaatsing op de kieslijst impliceert voor mij echter op voorhand aanvaarding van de eventuele consequenties daarvan.
Hink, 7 november 2017
