In memoriam Frans Nicolai
Op 25 juni overleed Frans Nicolai te Harkema, 69 jaar oud. Hij was raadslid voor de Partij van de Arbeid van 1974 tot 1986 en de jaren daarna een actief en betrokken lid. Zijn vrouw Wipke stierf ruim twee maanden voor hem.
Zij hebben het zien aankomen. Toen Wipke een aantal maanden geleden in het ziekenhuis lag, werd ook bij Frans een onherstelbare kwaal vastgesteld. Met een bewonderenswaardige kalmte hebben zij samen hier op gereageerd. Zij hebben er over gesproken en zich voorgenomen het te aanvaarden zoals het was. Een welbewuste keuze. Hun zorg was: het moet goed komen met de kinderen, zij moeten verder kunnen zonder ons. Dat gold voor Willem, die altijd al extra aandacht nodig had. Maar ook Wierd en Corrie met haar gezin moesten hun weg kunnen vinden. De tijd was kort. Toen Wipke overleed zei Frans: ‘Ik hoopje dat ik noch in pear wiken ha. ’t Is oars bot slim foar de bern as se sa gau wer op it hof steane’. Zijn zorg had niet op hemzelf betrekking, maar op de kinderen. Het werd twee maanden.
Frans heeft zijn raadswerk niet als een eenvoudige opgave beschouwd. Elke keer als hij het woord moest voeren zag hij er tegen op. Weinig opleiding – dan heb je het moeilijk, vond Frans. Maar toch slaagde hij erin zijn verhaal te vertellen. Dat had een eenvoudige verklaring: hij stond voor zijn zaak. Zoals een Harrekiet dat doet: koart om ‘e hoeke. Gjin wurd te folle, mar wol de finger yn ‘e loft. ‘Dat fyn ik er fan! Dat woe ik sein ha!’
Frans voelde zich betrokken bij het maatschappelijk gebeuren en hij had het gevoel dat je daarvoor mee verantwoordelijkheid moet dragen. Ook al is het moeilijk, je onttrekt je niet aan je plichten. Daarom was hij jarenlang voorzitter van het clubhuis in Harkema, dat moest algemeen toegankelijk worden, vond Frans met zijn kerkelijke achtergrond. Omdat je je plicht moet doen vertegenwoordigde hij Harkema in de gemeenteraad. Zonder omhaal , met de grootst mogelijke eenvoud. ´Dat zwembad, daar moet jullie in Harkema nu eens over ophouden´ zei burgemeester Van Veenen. ´Maar als jullie het met elkaar eens worden, komt er wel een sporthal´. Frans zocht onmiddellijk contact met de andere raadsleden uit Harkema – en ze werden het eens. Met al zijn bescheidenheid heeft Frans daarvoor niet de eer opgeëist. Sizzen is neat, dwaan is in ding. Voor zijn activiteiten kreeg hij de Harkemaster ‘Panne’, bedoeld voor de stille, belangeloze werkers voor de gemeenschap.
Samen met Wipke heeft hij zich ingezet voor de zorg voor mensen met een beperking. Op de manier waarop zij dat altijd deden – bescheiden en zonder ophef. Maar met in het achterhoofd steeds de ervaring die zij zelf hadden met de zorg voor hun oudste zoon Willem.
Op 30 juni hebben we afscheid genomen van Frans Nicolai, twee maanden na Wipke. Een bescheiden man met het hart op de goede plaats. ‘Jo moatte wat dwaan foar de mienskip, sa tink ik der oer’. Tijdens de afscheidsdienst speelde Corrie op de saxofoon de Internationale. Dat had Frans haar gevraagd. In de tekst gaat het over ‘verworpenen der aarde’ en over een betere wereld. Frans heeft daar met al zijn vermogen aan bijgedragen. Daarvoor verdient hij respect. Wij herdenken en oprechte en betrokken man die zijn best heeft gedaan voor de mensen om hem heen.
Jaap Jongejan
