Vier maal is scheeprecht

Het is gelukt. In Surhuisterveen. Twee scholen voor het voortgezet onderwijs hebben daar de handen ineen geslagen en besloten dat het in het belang van de leerlingen was om intensief samen te werken. Nu hoef je daar natuurlijk niet echt het buskruit voor te hebben uitgevonden, nogal logisch dat je samen meer massa hebt waardoor je kleinere vakken langer in de lucht kunt houden en je jezelf (nog) beter materiaal kunt permitteren. Maar toch, doe het maar ‘ns. Want je begint met een christelijke school en een openbare school. (Kan best zijn dat de officiële terminologie iets anders is, maar die kan ik nooit onthouden,) En beiden zijn natuurlijk doodsbenauwd dat hun eigen identiteit verwatert wanneer je die mixt met de ander. Dat is eigenlijk ook wel weer logisch. En dus probeer je voorzichtig bij elkaar te komen en dan … stel je vast dat het toch niet lukt… De zichtbaar trotse locatiedirecteur Ralph Buiter vertelde het royaal opgekomen publiek in een historisch overzicht inzake het voortgezet onderwijs in Surhuisterveen over deze pogingen. Want na die eerste maal, was het nog ‘ns geprobeerd. En toen nog een keer. Bij elkaar drie maal. Maar ook die derde keer stokte het. Je zou er moedeloos van worden, je hebt doorzetters nodig om dan toch nog opnieuw een poging te wagen. Ik stel me voor dat je in zo’n geval naar de leerlingen kijkt. Op het schoolplein, bij de fietsenstalling. In de gangen en de kantine. In de klaslokalen. En dan realiseer je je dat zij het waard zijn. Dat hun opleiding, hun toekomst het waard is. Je haalt een keer diep adem en je besluit het toch nog een keer te proberen. Zo moet het gegaan zijn. Bij hun van het Lauwers College. En bij hun van OSG Singelland. Zo moet het gegaan zijn. Vast, het kan niet anders. En toen bleek dat de aanhouder wint. Dat het deze maal de vierde keer was die scheepsrecht was. Want die vierde keer lukte het wel. Ze werken samen, zijn samen, leren samen. Geen idee hoe de officiële structuur in elkaar zit. Daar zal vast heel goed over nagedacht en veel over gepraat zijn. Alle kans dat daar toch weer struikelblokken en obstakels op de loer lagen. Maar deze maal hebben ze gewonnen. Zij van het Lauwers College en zij van het Singelland. En daar mogen ze trots op zijn. Heel trots.

Na een paar toespraken, een  prachtig damesquintet en een uiterst onderhoudende vlog volgde de feitelijke opening. Een ouder, een leerling en twee docenten, respectievelijk een leraar godsdienst en een leraar levensbeschouwing mochten gezamenlijk een rode knop indrukken. Directeur Buiter ging het publiek voor in het aftellen. Van tien naar één en dan bij nul drukken. Met z’n vieren. De bedoeling was dat enkele confetti-kanonnen de feestvreugde dan zouden verhogen. Maar… zoiets kun je natuurlijk niet oefenen. Veel teveel rotzooi, één keer is precies leuk. En dat niet oefenen wreekte zich nu, want er gebeurde niets. Tijd voor de tweede poging. Deze keer begon Ralph bij vijf. Opnieuw drukken en… opnieuw niets. Nog ‘ns alle snoertjes gecontroleerd en Ralph gaf het sein voor poging nummer drie. Een nog kortere aanloop. Drie, twee, één en… weer niets. Ralph gaf het op, wij hadden dorst en iedereen wilde de werkelijk prachtige school bewonderen. Eén leerling sprong achter de piano, een ander pakte z’n viool. Wat een talent, daar in die school met ruim vijfhonderd gemotiveerde leerlingen.

Ik moest weg. Zonde. Eigenlijk had ik willen blijven hangen om dan uiteindelijk, wanneer er bijna niemand meer was, zelf naar die rode knop te sluipen. Ik weet zeker dat het dan wel gelukt was. Want dat hebben ze immers bewezen. Dat vier keer scheepsrecht is. Bij hun van het Lauwers College en bij hun van OSG Singelland. Maar goed, ik moest dus weg. Geeft ook niet, want hoe dan ook, de nieuwe school is open. De kinderen, de pubers, de talenten van Surhuisterveen en omstreken kunnen weer een jaar of twintig vooruit, want echt, daar aan de Langelaan staat een fantastische school! Van hen van het Lauwers College. En van hen van het Singelland.